Ważnym aktem prawnym, który reguluje kwestie sprzedaży międzynarodowej jest m.in. Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Dowiedz się więcej na jej temat.
Spis Treści
Konwencja o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów – czym jest?
Aktem prawnym, który ma zastosowanie do umów sprzedaży towarów między stronami mającymi siedziby handlowe w różnych państwach jest Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Aby jednak konkretne podmioty mogły korzystać z tego aktu prawnego w swoich stosunkach sprzedażowych, bardzo istotne jest, by ich państwa, były tzw. Umawiającymi się Państwami lub „normy międzynarodowego prawa prywatnego wskazywały na ustawodawstwo Umawiającego się Państwa, jako prawo właściwe.” Oznacza to, że regulacje zawarte w tym akcie prawnym mają zastosowanie do sprzedaży pomiędzy podmiotami z różnych krajów, dopiero wówczas, gdy państwa, z którymi związane są te podmioty przyjęły wskazaną konwencję.
Warto podkreślić, co konkretnie reguluje omawiana konwencja. Na podstawie art. 4 – można stwierdzić – że dotyczy ona jedynie zawarcia umowy sprzedaży. Dotyczy także praw i obowiązków sprzedającego i kupującego, które wynikają z tego typu umowy.
Poza tym nie dotyczy ona ważności umowy ani żadnego z jej postanowień lub jakichkolwiek zwyczajów. Chyba, że konwencja wskazuje na to bezpośrednio. Nie dotyczy również skutków, jakie może mieć umowa w odniesieniu do własności sprzedanych towarów.
Co ciekawe, ta konwencja nie znajduje zastosowania w kwestii odpowiedzialności sprzedającego za śmierć lub utratę zdrowia jakiejkolwiek osoby, wywołaną przez towary.
Czytaj także: Monitoring w zakładzie pracy – kiedy jest niedozwolony?
Zakres zastosowania – strony stosunku prawnego
Warto przyjrzeć się lepiej zakresowi zastosowania wskazanej Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Otóż, zgodnie z artykułem 1, ustęp 2: „Fakt posiadania przez strony swoich siedzib handlowych w różnych państwach nie będzie uwzględniany, jeżeli nie wynika on z umowy lub z jakichkolwiek stosunków handlowych między stronami lub też z informacji ujawnionej przez strony w jakimkolwiek czasie przed zawarciem lub w chwili zawarcia umowy”. Określając stosowanie konwencji, nie wolno brać pod uwagę ani przynależności państwowej, ani statusu cywilnoprawnego lub handlowego, ani też charakteru cywilnoprawnego lub handlowego umowy.
Aby konwencja miała zastosowanie, musi to wprost wynikać z umowy lub ze stosunków handlowych między stronami lub też z informacji ujawnionej przez strony przed zawarciem umowy lub w chwili zawarcia umowy. Jeżeli do tego nie doszło, konwencja nie będzie miała zastosowania.
Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów – kiedy się jej nie stosuje?
Warto pamiętać, że zgodnie z art. 3 wskazanej konwencji, nie stosuje się tego aktu prawnego w kilku przypadkach. Nie znajduje ona zastosowania do sprzedaży towarów zakupionych do użytku osobistego, rodzinnego lub do użytku w gospodarstwie domowym. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy sprzedający nie wiedział i nie powinien wiedzieć, że towary zostały zakupione do takiego użytku. Sprzedawca miał o tym nie wiedzieć w jakimkolwiek czasie przed zawarciem umowy lub w chwili zawarcia umowy.
Jeśli sprzedawca nie miał wiedzy na temat tego, że w takich celach towar zostaje zakupiony, konwencja znajduje zastosowanie.
Poza tym konwencji nie stosuje się również do sprzedaży na licytacji. Nie znajduje zastosowania do sprzedaży w drodze egzekucji lub w inny sposób przez organy wymiaru sprawiedliwości. Co więcej, nie stosuje się ją do sprzedaży udziałów, akcji, tytułów inwestycyjnych, papierów wartościowych. Nie można jej stosować do sprzedaży: pieniędzy, okrętów, statków, poduszkowców, statków powietrznych i energii elektrycznej. Są to dobra, które sprzedaje się, nie opierając się na wskazanym akcie.
