11 kwietnia 1980 roku sporządzono Konwencję Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Akt ten reguluje stosunki pomiędzy podmiotami prywatnymi z różnych państw, o ile oczywiście państwa te przyjęły tę konwencję. Zobacz, na czym opiera się umowa sprzedaży w prawie międzynarodowym prywatnym, która spełnia wymogi wskazanej konwencji.
Spis Treści
Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów – co to?
Warto przypomnieć, czym jest Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Akt ten reguluje jedynie zawarcie umowy sprzedaży oraz prawa i obowiązki sprzedającego i kupującego. Nie znajduje natomiast zastosowania w kwestiach takich jak ważność umowy ani żadnego z postanowień umowy czy jakichkolwiek zwyczajów. Nie dotyczy również skutków, jakie umowa może mieć w odniesieniu do własności sprzedanych towarów.
Ponadto, Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów nie ma zastosowania do odpowiedzialności sprzedającego w przypadku śmierci lub utraty zdrowia jakiejkolwiek osoby wywołanych przez towary.
Konwencja – jak ją interpretować?
Zanim przejdziemy do tego, jak powinna wyglądać umowa sprzedaży w prawie międzynarodowym prywatnym, musimy wyjaśnić jedną kwestię. Otóż, interpretując wskazaną konwencję trzeba uwzględniać jej międzynarodowy charakter oraz potrzebę dążenia do jej jednolitego stosowania i poszanowania dobrej wiary w handlu międzynarodowym. Czym jest owa „dobra wiara”? To właśnie świadomość konkretnej osoby, podmiotu sprzedającego, że przysługuje mu jakieś konkretne prawo.
Co więcej, jeżeli jakieś kwestie regulowane w konwencji nie są w niej wyraźnie rozstrzygnięte, należy rozstrzygać według ogólnych zasad tej konwencji. Jeżeli jednak ich nie ma, należy korzystać z prawa właściwego na mocy norm międzynarodowego prawa prywatnego.
Jak interpretować oświadczenia oraz inne postępowanie strony? Na mocy wskazanej konwencji, należy to robić zgodnie z jej zamiarem, „jeżeli druga strona wiedziała lub nie mogła nie wiedzieć, jaki był ten zamiar”.
Strony obowiązują wszelkie zwyczaje, wcześniej uzgodnione. Wiąże ich też ustalona między nimi praktyka.
Czytaj także: Nieopłacanie lub nieterminowe opłacanie składek do ZUS – sankcje
Forma umowy sprzedaży
W wielu porządkach prawnych, umowa sprzedaży wymaga formy pisemnej. Nie jest to wymóg w przypadku umowy sprzedaży na gruncie omawianej konwencji. Jak stanowi art. 11, umowa sprzedaży w prawie międzynarodowym prywatnym nie wymaga do jej zawarcia lub potwierdzenia formy pisemnej.
Co więcej, zapoznając się z dalszą częścią tego artykułu, dowiadujemy się, że umowa sprzedaży nie podlega żadnym innym wymogom co do formy. Ponadto, umowa sprzedaży może być udowodniona w jakikolwiek sposób. Umowę sprzedaży w prawie międzynarodowym prywatnym można udowodnić także na podstawie zeznań świadków. W praktyce, oznacza to, że strony mogą umówić się ustnie na sprzedaż towarów i już jest to wiążące zobowiązanie.
Wyjątkiem jest jednak sytuacja, gdy jakakolwiek ze stron posiada siedzibę handlową w Umawiającym się Państwie, które złożyło oświadczenie zgodnie z art. 96 wskazanej konwencji. Co więcej, jest to na tyle wiążące, że strony nie mogą uchylić się od postanowienia tego artykułu ani zmienić jego skutków.
Co zatem zawiera art. 96 tejże konwencji? Sprawdzamy!
Jeżeli ustawodawstwo Umawiającego się Państwa wymaga, by umowy sprzedaży były zawarte lub potwierdzone na piśmie, może w każdej chwili oświadczyć, że art. 11 umożliwiający zawarcie umowy sprzedaży w dowolnej formie, nie będzie miał zastosowania. Aby to wyłączenie działało, przynajmniej jedna ze stron musi mieć siedzibę handlową w Umawiającym się Państwie, które wymaga zastosowania formy pisemnej.
Tym samym, zasadniczo konwencja nie narzuca żadnej formy, jeżeli jednak Umawiające się Państwo złożyło oświadczenie zgodnie z art. 96 niniejszej konwencji.
Umawiające się Państwo może też wyłączyć art. 29 oraz całą część II niniejszej konwencji. Art. 29 dotyczy formy zmiany lub rozwiązania umowy. Zgodnie z nim, umowa może być zmieniona lub rozwiązania w drodze zwykłego porozumienia stron. Jeżeli jednak Państwo Umawiające się dokonuje wyłączenia tego artykułu konwencji, nie można się na niego powołać.
Co więcej, Umawiające się Państwo może wyłączyć część II konwencji zatytułowaną: Zawarcie umowy. Wówczas wszystkie jej przepisy nie znajdują zastosowania podczas sprzedaży towarów.
Czytaj także: Kompetencje sądów pracy – w jakich sprawach?
